Ben çok vasıfsız biriyim okuyucu, anlattıktan sonra sende az buz fark etmişsindir. Çevreme yarardan çok zararım dokunuyor, ailem beni seviyor, değer veriyor ve maddi açıdan ne kadar kötü durumda olsakta beni mutlu etmeye çalışıyorlar. Ben ise... Yalan söylemeyeceğim, bencilim sanırım ve bu bencillikten bıktım, kendimden tiksiniyorum artık. Hiç bir sike yaramayan gereksiz bir insanım. Sizce işe yaramak nedir? Mutlu etmek ya da var olmak mı? Hayır. İşe yaramak, maddi bir gelir elde etmektir, aileni doyurmaktır, insanların sizi yapamadıkları, yapmaya üşendikleri, veya yetemedikleri işleri size yaptırmasıdır. Bu hayatta mutlu olabileceğimi hiç sanmıyorum çünkü işe yaramıyorum. İnsanların bana yardımlarından ötürü onlara ayıp etmemek için susmaktan, ezilmekten ve hatalarımın sürekli karşıma çıkmasından bıktım. Ne karakterim bu dünyaya uygun ne de ruhum, bir insanla konuşurken bile titriyorum. Bir insan kaç kere aptal olur? Dersleri anlayamamaktan bıktım. Nasıl çalışacağımı bile bilememekten bıktım. Tembel miyim? Belkide DEHB'm vardır ama ya kendimi kandırıyorsam? Neden kendimi silip baştan başlayamıyorum ki? Belki dissosiyatif kimlik bozukluğu denilen şey bir tedavidir, neyse.

Belki de normaldir, sonuçta 19 yaşındayım ve ergenliğim hala devam etmekte. Cinsel dürtülerim oluştu ki geçmişte bunun yüzünden bir sürü hata yaptım, iğreniyorum kendimden. Evde tartışmalarda bazen "seni döverim..." gibi cümleler kuruluyor. Bazen aslında o kadar istiyorum ki kemiklerimin kırılmasını, ağlasam ve yapma diye yalvarsam bile keşke dövseler çünkü hak etmiyorum. Nasıl mı hak edilir? Onurlu ve namuslu olarak, insanları, çevreni mutlu ederek ve insanlara karşılık vererek ama ben bunları yapamıyorum, beklentileri karşılayamıyorum ve gelecekte de karşılayamamaktan korkuyorum. İleride nasıl babalık yapacağım? Nasıl eş olacağım? Nasıl bir hayatım olacak ve bunlarla baş edebilecek miyim? Hiç sanmıyorum.

Ben bencilim, bir ailenin el üstünde tuttuğu fakat asla ailesine yararı dokunmayan biriyim. Ailesi kendini zorlayıp çocuğuna bilgisayar aldığı fakat çocuğunun ders çalışmaya bile tenezzül etmediği biriyim. Ben ölümü hepinizden çok hak ediyorum, çünkü kendime, aileme yararım yoksa ne bu vatana ne de dünyaya bir faydam olur. Benim tek faydam beden dediğimiz et parçasının içindekileri vermek olur.

Tanrı inancım var fakat hiç bir zaman anlayamadım gelme sebebimi. İki insanın anlık zevklerinin veya devamlı kurdukları hayalin eseriyim sadece. Neden yaşamak zorundayım? Neden zararım olacağına rağmen yaşamalıyım? Bana göre kaybedeceğinizi anladığınızda pes etmek en mantıklısıdır, çünkü zamandan çalmazsınız.

İntihar benim için aslında sadece oyundan çıkmaktan ibaret sadece bu oyunda ciddi ilerlemeler kaydedip anılar biriktirdim, bütün bunları bırakmak zor olacak. Oyundan çıktıktan sonra arkamda kalacak olan oyuncular benim için üzülecek. Evet ben gerçektende insanım, küstah ve bencilim.