Okul bahçesindeyiz. Bahçenin yarısına bir tünel kazmışlar, içine de silahlar doldurmuşlar. Tünelin iki girişi var ve merdivenle iniyorsun. Metro gibi ama toprak tamamen işte. Bahçenin öbür tarafı da bir su kanalı gibi bir şey var. Tünelin iki ucu buna açılıyor ve burası betondan. İnsanların çoğu bu kanalın yukarısında ayaktalar.

O sırada bahçede konuşmacılar var propaganda gibi bir şey dönüyor. Ben ve birkaç arkadaş tünelin içinde bir o tarafa bir bu tarafa süzülüyoruz. Yerçekimi onda birine düşmüş gibiydi. Silah topluyoruz, bir yandan da konuşmayı dinleyenleri kendi tarafımıza çekmek için kanalın orada akrobasi yapıyoruz onlarla konuşuyoruz.

Bir kızı ikna ediyorum bir seferinde. Yanıma iniyor. Bir elimle belini kavrıyorum ve beraber kanalın içinde süzülüyoruz. Sonra kanalın ucuna bırakıyorum onu.

Unutuyorum lan rüyayı.

Sonlar: kanal ve tünel yok ağaçlı çardaklı okul bahçesine dönmüş mekan. Üşüyorum montum aklıma geliyor. Gidip bahçenin öbür ucundan alıyorum. Yanıma temizlik hastası Safiye geliyor ama benle yaşıt hali. Bu mont için buraya kadar gelinir mi diyor. Ben de aslında bu montu kaybetmek istediğim için buraya bırakmıştım çünkü çok anısı var beni boğuyor anılar diyorum. Bitiyor böyle.