R again here.

Nagpost na ako dito days before about my struggle for the past 4 years.

Kahapon, nasa lowest part ako ng buhay ko. Normally, hindi ako umiiyak kahit gano kabigat yung nararamdaman ko pero iba to. Wala akong makausap kase busy mga friends ko. Play ng songs, saka ako umiyak ng umiyak.

Tinatry ko na idivert ang atensyon ko sa ibang bagay like work o kung nasa bahay ako, natutulog lang ako ng natutulog.

Miss ko yung feeling na maging secure sa isang tao, to love and to be loved. Pero ang hirap maging bading dito sa Pilipinas. Taas ng standards nila mapa-hookup, dating at kahit ultimong virtual thing like vidj*ks. I tried doing it lately yung virtual pero mejo lumala ang disappointment ko lalo na at chub ako then may mga discoloration ko sa body, nainsecure ako lalo.

Kahit ata mapunta ako sa hoe phase, di rin ako mabenta haha.

I'm taking care of my parents since parehas sila may sakit. Paminsan minsan nireremind nila ako na mag-asawa ako or di kaya kahit anak nalang para may mag alaga sakin pagtanda ko. Sinasabi ko sa kanila na, di ko kaya. Like as in legit, alam ko sa sarili ko na hindi talaga. (Wag niyo sabihin sakin na wag ako magsalita ng tapos kase di ko malalaman kung di ko itatry, I tried once, hindi talaga.)

Nagdadasal nalang ako na I hope may isang tao na matapang na magaaccept sakin despite my past kase if wala, next kong idadalangin, either pahabain nila buhay ng parents ko para may kasama ako o di kaya, isama nalang nila ako kasama nila. Takot akong mag-isa. Di ko kaya sarili ko at kapasidad ng utak ko.

Thanks for reading. Please don't judge me. 😔