Ήρθε η ώρα των φετινών διακοπών στην Ελλάδα ξανά από εξωτερικό. Κάθε χρονο έχω βάλει στόχο να παρατηρώ την κοινωνία, τις τιμές, τις συζητήσεις που κάνει ο κόσμος, τα μαγαζιά και γενικότερα την κατάσταση έξω όταν κάνω τις βόλτες μου. Σε γενικές γραμμές η κατάσταση είναι η ίδια με όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά φέτος παρατήρησα σε μεγαλύτερο βαθμό την δηθενιά, την ανάγκη να δειχτεί ο άλλος ακόμα περισσότερο από ότι παλιότερα. Για να δώσω παραδείγματα, αν δεν έχεις κανει κρατηση σε ξαπλώστρες στην παραλία παίζει και να μη βρεις να κάτσεις, πλέον ξαπλώστρες χρεώνονται και καθημερινές, με ακόμα μεγαλύτερη τιμή τα σαββατοκύριακα, πολλά beach bar χρεώνουν και επιπλέον είσοδο, πάρκινγκ και έχουν και ελάχιστη κατανάλωση. Και παρόλα αυτά δε βρίσκεις να κάτσεις. Το ίδιο ισχύει και για ποτό που έψαχνα να βρω ένα σάββατο βράδυ πρόσφατα, δε μπόρεσα να μπω σε κανένα από τα γνωστά μαγαζιά της παραλιακής γιατί δεν είχα κράτηση, ο Λαιμός Βουλιαγμένης έχει ιδιωτικοποιηθεί πλήρως και έχει γίνει σαν το Nammos στην Μύκονο με μπάρες που χρεώνει πάρκινγκ 10€ και ξεφορτώνει τουρίστες φουλ, λαμόγια που μοστραρουν τα ακριβά αυτοκίνητα τους μπροστά σε γνωστά μαγαζιά της παραλιακής που φυσικά είναι με ξένες πινακίδες για να γλυτώνουν την εφορια.
Οι συζητήσεις του κόσμου είναι γύρω από τα κλασσικά εργασιακά ζητήματα (κακές συνθήκες εργασίας, απλήρωτες υπερωρίες και μισθοί 800€-1000€ κλπ). Γενικά επικρατεί μια μιζέρια στην ατμόσφαιρα αλλά όλα φαίνεται να δουλεύουν με μαύρο χρήμα, με λαμογιες, με τους ολίγους που ελέγχουν τα μεγάλα μαγαζιά της παραλιακής και τα γνωστά beach bar και να τα κονέ. Παιδιά που δουλεύουν σέρβις σε όλα αυτά τα μαγαζιά και σίγουρα έχουν τελειώσει σχολές και πανεπιστήμια της χώρας και αμοίβονται με ψίχουλα. Που ακριβώς οδεύει αυτή η χώρα; Προσπαθούμε να το παίξουμε Ντουμπάι χωρίς να είμαστε; Τι ακριβώς προσπαθούμε να πετύχουμε;