Alam mo, 'yung pag-iisip mo na kaya mong mag-umpisa ulit anytime—na walang pagsisisi—napaka-powerful niyan. Parang may superpower ka to just move forward kahit anong mangyari. Pero naiintindihan ko rin na may times na parang may kurot sa puso, 'yung parang malungkot kahit alam mong para sa ikabubuti mo ang mga desisyon mo.

Minsan kasi, sa pag-move on o pagbitaw, parang may nawawalang parte ng sarili mo. Pero baka hindi mo naman kailangang iwanan lahat-lahat. Pwede mo lang piliin 'yung mga bagay o alaala na gusto mong dalhin, ‘yung mga bagay na nagbigay ng saya o aral sa'yo. Parang kang may backpack, at ikaw bahala kung ano ilalagay mo—konti man o marami.

Malakas ka, at hindi lahat ng tao kayang gawin 'yan. Pero, sige lang, okay lang na maging teary-eyed minsan, kasi ibig sabihin lang nun na marunong ka pang makaramdam at magpahalaga. Sige lang, relax lang, may paraan para mag-move forward nang hindi sobrang mabigat o nag-iisa.