Otóż jechałem w tym śnie autobusem 509 w kierunku na Gocław. Na Jagiellońskiej, w okolicach cerkwi, zagadała do mnie dziewczyna. jakaś dziewczyna, nie poznałem jej, ale ona mnie tak. Powiedziała, że jest z tego samego miasteczka co ja (nazwa we śnie została przekręcona na Sylwester, ale doskonale wiedziałem o co jej chodzi i z faktu przekręcenia zdałem sobie sprawę dopiero po obudzeniu). Rzekomo widywała mnie w pociągu. Powiedziała, że wysiada teraz- natychmiast zapomniałem o wszystkim innym i wysiadłem razem z nią.

Miałem na sobie zimowe buty, zimową kurtkę typu bamber i uszankę. Ona- była ubrana bardzo letnio. Ponad wszelką wątpliwość we śnie był kalendarzowy styczeń, ale jak tylko wysiedliśmy zorientowałem się, że wkoło jest przyrodniczy maj. Przez resztę snu niosłem tę kurtkę przerzuconą przez rękę jak jakiś kretyn.

Zaproponowałem spacer na plac Hallera, z myślą o odrobinie miejskiej zieleni, która tam jest obok "siłowni pod chmurką" i ujęcia wody oligoceńskiej. Cholera wie czemu. Po obudzeniu zdałem sobie sprawę, że rzut kamieniem w drugą stronę był Park Praski ale... no cóż, to sen jest, nie wszystko musi logiczne być.

Starałem się sobie przypomnieć, skąd ją znam, ale na pytanie o imię zawsze odpowiadała wymijająco - "a pamiętasz tę dziewczynę, co w podstawówce siedziała tam i tam, a w gimnazjum tam i tam... albo tę nauczycielkę..." i wszystko niby pamiętałem, ale jak to we śnie, jak przez mgłę. I ponad wszelką wątpliwość ją znałem, ale nie potrafiłem sobie przypomnieć kim ona jest. Miała wiele cech z różnych dziewczyn, które w ciągu życia znałem. Była np. bardzo szczupła i wysoka jak jedna koleżanka z gimnazjum. Była beztroska jak inna koleżanka z liceum... ale nie przypominała żadnej z nich.

Dużo rozmawialiśmy, śmialiśmy się, wymienialiśmy kuksańce i pocałunki w policzki, patrzyliśmy sobie w oczy, chodziliśmy pod ramię, zachowywaliśmy się względem siebie jak para zakochanych nastolatków, co nie mają większych zmartwień niż nadchodząca klasówka z francuskiego. Byliśmy wszystko było w tej rozmowie lekkie, wszystko było zabawą, zero zmartwień o cokolwiek.

Sama warszawska Praga też uległa przeobrażeniu, skutkiem czego na ten plac Hallera szliśmy baaardzo długo, ale chłonąłem każdą jedną minutę spędzoną z tą dziewczyną. Na przykład Zalew Szczeciński został przeniesiony właśnie tam, którędyśmy szli- i bardzo urósł, bo wyglądał jakby był całą osobną krainą geograficzną, którą wspólnie podziwialiśmy (bo jak tu nie podziwiać, skoro ni z gruchy ni z pietruchy mamy maj w środku stycznia). Ale to nie koniec
Musieliśmy iść baaaaardzo na około, bo w doszliśmy aż do Darwina, gdzie mój mózg wstawił dworzec kolejowy. ALE JAKI DWORZEC- ogromny, stary, murowany, jakby budowali go giganci. Wszystkie Wiednie i Berliny- chowajcie się. Tam też natknęliśmy się na jakiegoś agresywnego typa, ale zanim jego wonty zdążyły być problemem, został zmyty w przeciwnym kierunku przez ogromną rzekę ludzi. Tam też dowiedziałem się, że dziewczyna skończyła filologię.
Po przejściu przez dworzec szliśmy przez jakiś kryty bazar z otwartym barem. tam też zacząłem pytać się ludzi o drogę na plac Hallera. Wskazała nam ją barmanka- typ barmanki z lokalnej mordowni, którą wszyscy w okolicy znają- i grupka bywalców tego baru, co siedziała przy stolikach i grała w szachy.
Z tego bazaru wyszliśmy na osiedle- piękne osiedle modernistycznych, niskich budynkow mieszkaniowych, zbudowanych z polotem... coś podobnego do "zatoki czerwonych świń". Budynki były poprzetykane pagórkami, na pagórkach zorganizowane piękne skalniaki. szumiały wierzby płaczące. było pięknie. Tu moja towarzyszka zadeklarowala, że bolą ją nogi. Zaproponowałem, że wezmę ją na barana, zgodziła się. Była lekka jak piórko. Cały czas terkotaliśmy i śmialiśmy się jak smarkacze. Byłem szczęśliwy. No, może nie w 100%, w 99,99%, bo trochę czułem się jak kretyn, że poplątałem drogę we własnym mieście.

Kiedy doszliśmy na Plac Hallera, położyliśmy się na trawniku, zaczeliśmy gadać, czy aby jakiego kebaba nie złapać, a ona ni z tego ni z owego mówi mi coś o antykoncepcji. "oho" myślę sobie "cóż za pointa tego cudownego spotkania". Ona wyciąga rękę w kierunku mojego policzka i...
.. czuję dotyk na policzku. ale to nie dotyk dziewczyny- to dotyk kociej łapki, pacającej mnie. BUDZĘ SIĘ i widzę swojego kota, z tym typowytm wyrazem "te, człowiek. zapomniałeś mnie nakarmić."

...eeeech. zanim nakarmiłem kota, siedziałem w łóżku i na głos mówiłem, co mi się przydarzyło we śnie, co w nim widziałem itd. Moja metoda na zapobieganie zapominania treści snów. No, chciałem ten zapamiętać.
Można wdółgłosić.