Ostatnio sobie jechałem rowerem i mijając kościół, usłyszałem ten nudny, monotonny śpiew ,,baranku boży, który gładzisz grzechy świata" (i tak dalej, nie pamiętam jak to dalej szło). I tak spojrzałem na tych ludzi stojących przed kościołem i ogarnęło mnie jakieś dziwne uczucie absurdu. Bo tak patrząc z boku, z perspektywy ateisty, chodzenie do kościoła i modlenie się do Boga, śpiewanie nudnych piosenek, klękanie i inne takie rytuały, na przykład spożywanie przez szamana, ekhem, księdzia wina, czy spożywanie opłatka z rąk tegoż księdza wydaje się... no właśnie, absurdalne. I kurde, myślałem, że mam w sobie sporo empatii, ale najwyraźniej się myliłem, bo po prostu nie jestem w stanie spojrzeć na to z perspektywy tych dorosłych osób klepiących formułki, to znaczy modlitwy, do Boga, który może gdzieś tam istnieje, ale może nie. A skąd ci ludzie mają przekonanie, że Bóg istnieje? A no, bo kiedyś, gdzieś tam jacyś ludzie napisali książkę, którą obarczono świętą czcią. No po prostu... no nie jestem w stanie tego jakoś zracjonalizować sobie. I żeby nie było, sam jako dziecko byłem wierzący, nawet byłem ministrantem. No ale tak jakby zdecydowano za mnie w co będę wierzył jako dziecko. Bo mnie ochrzczono (zresztą chrzcił mnie ten sławny ksiądz Kaczkowski. Fajnie opowiada w swoich książkach i fajny człowiek, szkoda, ża zmarł). Potem do komuni. Kazano mi odmawiać jakieś formułki, kazano mi iść opowiadać swoje złe uczynki jakiemuś facetowi w sukience. I to mi się wszystko nie wydawało dziwne, bo tak po prostu mnie wychowano (tak, wiem, ludzie wierzą, bo ich tak wychowano, często wierzą, bo ,,tak wypada"). Nawet szczerze wierzyłem, ale po latach sobie uświadomiłem, że moja wiara była oparta na strachu przed śmiercią. Pamiętam jak w pewnym momencie uświadomiłem sobie, że ej, kurde, ja kiedyś umrę! I co jak nic tam nie ma? Nie, nie, coś musi być, musi istnieć Bóg. I tak się trzymałem tej wiary, bo cóż, wizja pójścia do nieba wydawała się pocieszająca. Potem jednak gdzieś tak przy bierzmowaniu moja wiara zaczęła się chwiać. Co raz bardziej zacząłem kwestionować wiarę w Boga, chyba też zacząłem się oswajać z wizją, że po śmierci może być... nic. Do bierzmowania poszedłem, choć potem tego żałowałem, bo czułem się trochę hipokrytą, gdyż przykrzekać w kościele, że się wierzy w Boga, gdy się w niego nie wierzy, albo nie jest się pewnym, to trochę lipa. Potem przestałem w ogóle chodzić do kościoła, nie licząc jakiś wesel, choć się nie modliłem, ani nie klękałem, bo cóż, chyba mam swoją durną dumę. I aktualnie nie raz mijając kościół, wydaje się to wszystko absuradlne. Absolutnie absurdalne, wręcz chorym, wydaje się posyłanie dzieci do konfesjonałów, by opowiadały swe złe uczynki. I straszenie piekłem. I traktowanie księdza jak istotę wyższą. I obracanie całej religii na książce, która powinna być tylko ciekawostką historyczną. I branie ślubów kościelnych oraz chrzczenie swoich dzieci, gdy samemu się nie praktykuje własnej religii lub traktuje się ją wybiórczo. Najlepszy jest tekst ,,wierzę w boga, ale nie w kościół". No spoko, możesz być chrześcijaniniem, jednocześnie nie będąc katolikiem. Chyba w takim razie najbardziej absurdalne jest to, że ludzie całe życie chodzą do kościołów, ale nie specjalnie wiedzą o co chodzi w religii, którą wyznają.