Dobry wieczór,

Gdybym zaprosił Was na wyjście, czy Wasza odpowiedź byłaby taka sama, jak odpowiedź na to pytanie? :)

Szczerze mówiąc – chciałbym złapać się z kimś „nowym”. Wyjść i spróbować tej nowej wietnamskiej knajpy, skończyć na seansie w Kinotece na maratonie filmów klasy C i D, trafić do undergroundowego klubu, gdzie wszyscy noszą czarne ramoneski, a zapach papierosów unosi się pod sam sufit, albo pójść pod ministerstwo i po raz enty protestować, bo chcą przegłosować dopłaty do tych drugich, a nie do tych trzecich, jak przecież powinno być (to oczywiste, prawda?).

Z powodu pracy coraz bardziej zaczyna mi brakować kontaktów z ludźmi. Niedawno zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę nie mam nikogo poza kilkoma osobami z pracy. A jako że jestem jednym z najmłodszych w zespole, mam właściwie tylko jedną osobę, z którą udaje mi się spotkać raz na dwa, trzy tygodnie.

Nie mówię, że to coś złego. Szczerze mówiąc (chyba), jestem jedną z tych osób, które trochę romantyzują samotność. Lubię podpierać ścianę w klubie i „vibować” do tego, co akurat gra DJ, albo stać w grupce ludzi jako „statysta” – bez większej roli i dialogu, słuchając tego, co mają ciekawego do powiedzenia. Wydaje mi się, że żebym mógł się otworzyć, muszę najpierw kogoś lepiej poznać. Dopiero wtedy zaczynam dodawać coś więcej od siebie, a nie tylko rzucać pytaniami i potakiwać głową.

A co do mnie – mieszkam w Warszawie od 8 lat, pracuję od 7 i zdążyłem być na pięciu różnych studiach. Ze względu na zawód mogę opowiedzieć o wszelkich typach oszustw finansowych, porozmawiać, na co jest „branie” na rynku akcji, argumentować, dlaczego analiza fundamentalna jest lepsza od technicznej, i pokłócić się o to, że Dijkstra miał rację, a Vernon chciał sprzedać wszystkich za Temerię.
Lubię włóczyć się po lasach z namiotem w plecaku, co nie znaczy, że piję tylko wodę z kałuży i wyjadam szpik z kości – absolutnie nie! Nie ma chyba nic lepszego niż stołowanie się w dobrym, klimatycznym miejscu z porządnym jadłem.

A ty?