These were the exact words I heard from my (26F) husband (31M) when I asked him if he regretted marrying me.

Sabi niya aaminin na daw niya na nagkaron siya mg regrets. What if kund hindi daw kami nagpakasal baka nabili na nya ung ganto, plus baon daw ba kaya siya sa utang ganyan.

We are struggling financially, yes. But not to the point naman na baon na baon. Nakakabili pa din naman kami ng wants and needs and nababayaran ang mga obligations. We learned our lesson na kasi sa bad debt and now makakatapos tapos na kami.

Ako naman, I never had any regrets na pinakasalan ko siya. Sabi ko sakanya ako kahit ganito nararanasan natin, may part-time job pa ko hindi ako nagsisi.

Sabi naman niya sana daw kasi financially stable muna ganun. Tapos tsaka nagpakasal. Ang isip ko naman kasi I want to start spending the rest of my life with him na bata pa kami. Wala pa naman kami kids. At least kahit papaano, nakapag pundar na kami. 🥺

Hays. Nalungkot at naiyak talaga ko sa narinig ko. Well, wala naman ako magagawa kung yun nararamdaman niya pero ang sakit :(

Edit: Hindi ako naka-rely sa asawa ko. Both of us are working. Full-time and part-time job meron ako. Both of us are paying for our bills and debts.