TW: mentions of suicide

Last March 31, right before mag April 1 I decided to end my life. I thought na that would be the biggest prank I'd ever do sa lahat. It was fun, pero I survived. Pinilit ako ng mga "friends" ko na i-vomit daw yung meds. They told me na I'm loved, na they're there, na I should reach out to them if I ever needed someone.

Today is my birthday. Apat lang bumati sa akin besides my family.

It's reeeaaaally fucking crazy na maaalala lang ako ng friends ko when I'm trynan end my life or kapag nagpapatulong sila sa work nila. I mean, now that I think about it, that makes sense. Achiever ako nung nag aaral pa kami, matalino ako. Pag nga naman kailangan nila ako, tsaka lang nila ako maaalala.

I'm a non-believer. Pero kung totoo ang diyos, eto siguro ang purpose ko: to be used. Tangina, ayoko ng greetings kasi nahihiya ako kapag may bumabati sa akin kapag birthday ko or kapag may achievements ako. Di rin ako nagcecelebrate. Pero di man lang ako naalala, kahit sana dm lang. Kahit sana yung mga tinutulungan ko lang.

Napaka kupal ng mga tao. I should've just offed myself. Bakit ba ako nagpa-uto sa sweet words nila. Tangina sana di ko na lang pinaabot buhay ko hanggang sa birthday ko.