I fell out of love sa sarili ko. Sounds weird, no?

I used to have lots of dreams nung bata ako. Ang dami kong plano sa buhay. Gusto kong maging archaeologist, gusto kong yumaman, gusto kong maging dancer, gusto kong maging doktor

But then reality hit me hard. Magastos pala yung pangarap ko, hindi kakayanin ng mga magulang ko lalo na't tatlo kaming magkakapatid na nag aaral noon

So I gave up on my dreams and nag enroll sa program na madalian, tipikal. Akala ko okay na, akala ko kaya kong yumaman kahit maliit ang sweldo ng ganitong kurso. Once again, the world humbled me. Mahirap pala na maghanap ng trabaho kahit degree holder ka. But I tried. I really tried. I did my best para kahit paano kumita, to take my mom sa dates. Hindi pa ako nagtatagal sa trabaho

When my mom died. I guess doon na nag umpisa yung nawalan na ako ng gana sa buhay. Para saan pa kung magwowork ako, para saan pa kung yumaman ako sa future?

Wala na akong mahanap na reason para mag function. It's not like I have a partner, ayoko rin naman maghanap.

Nawalan na ako ng hope na mabuhay kasi parang pointless lang. Hindi ko alam kung para kanino ko ibibigay best ko ngayon. Kaya ko naman mabuhay, pero kapag naiisip ko na wala akong pagbibigyan ng efforts ko, nawawalan ako ng gana.

Napaka absurd ng buhay, no? You lose everything once you lose that one person na mahal mo. Romantic partner man yan or friend or relative. Ang hirap kasi mahalin ng sarili