I can’t compose what I (M25) want to say, sorry. But, I hope maintindihan niyo huhu.

One day, nagising ako and na-realized ko na medyo pagod na ako mag effort sa friendship namin.

I love them.

Normal naman siguro na mag expect ka kahit kaunti sa mga kaibigan mo diba?

Context, noong nag a-aral pa kami, sila talaga yung tribe ko. As in, they know everything about me and ganon din sila, like yung mga napapanood natin sa movies blah blah.

But nabago lahat simula no’ng nag work na kami. Which at first, naiintindihan ko. Kasi may mga priorities kami, iba iba kami ng pinanggagalingan, at kung para saan kami bumabangon. Pero I want us to stay connected, despite kung gaano ka busy sa nakakapagod na mundo. I want us to run to each other when life is testing us.

Madalas ako yung nag a-aya like quick catch up lang, kahit i adjust ko pa lahat ng pwedeng ma adjust on my end. Sa una, mag ye-yes sila then last minute, di na sila tutuloy. Or, no agad. And then makikita ko nakakalabas sila with their other friends. Idk. if maarte lang ako huhu.

But ayon like what I’ve said sa taas, parang napagod na ako magput ng effort. Sila na lang yung mag aya if kailan sila free. Sila naman yung maglaan ng time.

Actually, to give you an idea, marami akong friends na akala ko kasama ko pa rin paglabas ng college, peron ngayon halos di ko na nakakausap, and sobrang nalulungkot ako pag nai-isip ko ‘yon.

I’m an only child, and yeah I treat my friends as siblings talaga. It’s sad pa lalo no’ng tumira ako sa Manila, like wala talaga akong kakilala.

Feeling ko lang, nawawalan na ako ng kaibigan, kasi halos wala na lahat ng mga nakilala ko. Well. I’m happy sobra sa mga nakikita sa mga socmds nila (doon na lang din kasi ako nakiki update)

Feeling ko din, kaya ako nakaramdam ng pagod is that people pleaser ako huhu.

I feel like I’m looking for a friend.

• Sorry po ang gulo ng mga thoughts ko ):