TW: Death.

Pumasok lang sa isip ko na we will all die eventually. We wre on borrowed time ika nga. We need to live a fulfilled life with everyone around us while we still can. Kelangan natin iset ang ating personal goals even before retirement para smooth sailing na lang hanggang sa mamatay tayo. Tie loose ends and eventually pass.

Honestly I've been thinking and just realized na pwede na pala ako. I'm at the state na it will not be a bother to everyone pag namayapa na ako. They'll be sad sure, pero they will be okay eventually.

Di naman kasi ako close with my family. I stopped trying to be close to them kasi tuwing maglalabas ako ng sama ng loob nagiging sermon. Instead of reassurance or something lalo ko lang nararamdaman insignificance ko.

Wala naman din saking time mga friends ko. Yung kinoconsider kong bestfriend ayun she has her problems din. Sabi nya sa akin "pag may problema ka maglabas ka lang sakin". Tapos alam ko there's something wrong with her pero ayaw naman nya magkwento. Kung gusto ko naman chumika or magbreakdown sa kanya lipas na yung tsismis or natuyo na mga luha pag nagreply siya. Yung iba ko namang friends busy na din sa pamipamilya nila.

Work ko di naman ganon kabigat. Events planning lang. Part-time pa. Di ko naman kelangang magprovide at magbigay ng pera sa magulang ko kasi my other siblings do way much better than me. Kung gusto lang ng Jollibee ng nanay ko kaya ng sweldo ko. Mga kapatid ko can give her so much more.

Obviously wala naman akong SO. Wala akong nasasabihan ng feelings ko. Anger, sadness, love. Wala. Minsan kinikilig ako at naiinlove din sa mga nakikita ko sa tiktok o sa youtube. Niyayakap ko na lang unan ko at yun sinasabihan ko ng ILY. It's not that I am not trying ha. Naghahanap ako ng makakausap here and there, I go on dates and use dating apps. Just that hindi ako pang album material, one hit wonder lang ang inaabot ng kanta ko.

As far as achievements, nagawa ko na lahat ng gusto ko. I travelled na around the ph, nakarating na din ako sa dream country ko na Japan. I'd done whatever it is I wanted to do.

Wala na ata akong purpose.

Don't worry, di ko ipupursue. Lilingon pa rin naman ako pag tumatawid. I don't plan on commiting. It's just that if a brain aneurysm popped after I post this it will be okay. I'm okay with what I had in my 39 years here. Honestly, I do not want another decade and reach 50 pero kung yun ang plano ng buhay sakin di go lang.

Wala na naman akong hinihiling. Anyway, hope you remember the dead today. Sama niyo na kaming mga dead inside chz.