im walking alone here in ortigas on my way home, i miss you everyday.

you were all i ever known.

ang bilis ng mga oras, habang iba patuloy lang sa pag usad andito pa rin ako at nakakatakot at nakakalungkot na hindi kota kayang hindi mahalin, kahit hindi na kita nakikita at hindi ko na naririnig boses mo, hindi na kita naaamoy

wala na ung biglaan mo kong aayain ng labas at susunduin mo ko sa bahay

tapos ko na rin bayaran sa credit card ung laptop na sinabi mong bilhin ko para may kalaro ka na.

noon nagllook forward ako na mag 6 am na para makapunta na ko sa inyo tas maglaro tayo, manood ng ibat ibang series saka umorder sa foodpanda ng paotsin kasi paborito natin.

marami kang kahawig pag nakatalikod, kapag nakikita ko yun sumasakit puso ko gusto ko silang yakapin at magtanong

minsan naamoy ko ung scent mo sa mga lugar na madalas nating tambayan and hindi ko mapigilan umiyak.

lagi pa rin ako nagmemessage sayo, minsan tinatry ko tumawag. 5 years, hindi ka madaling hindi mahalin.