Paggising kanina ng roommate ko, sabi nya "kuya hindi ko alam kung bakit pero parang isa to sa pinakamasarap na gising ko."

Hindi ko maiwasang maging emotional. Kagabi, nagbrown out sa amin habang tulog pa sya. At hindi ko gustong magising pa syang muli dahil sa init kaya minabuti ko munang paypayan sya hanggang bumalik ang kuryente. Puyat to lagi eh. Habang tinitingnan ko sya, hindi ko maiwasang maisip na ang tagal na pala naming magkaibigan. Ang tagal na naming roommate. Ang tagal na rin nyang nandyan para sa akin. Hindi man kami magkadugo.

Lagi syang puyat kasi maaga syang gumising. Simula noong nadiagnose ako ng Depression, bibihira na akong kumain. Kaya gumigising sya ng maaga para magluto o di kaya maghanda ng pagkain para siguraduhing kakain ako. Iiwan nya ito sa table ko kasama ng mga gamot tsaka sya papasok sa trabaho nya.

Minsang tinanong ko sya bakit nya pa ginagawa yon eh sabi nya lang "sabi mo kasi dati masarap ako magluto, hihintayin ko bumalik yung kuya ko na masayahin, yung kuya ko na andyan para sakin". Hindi nya ako sinusukuan kahit dumadating sa punto ng buhay na kahit ako sumusuko na sa sarili ko.

Para sayo, roommate ko. Deserve mo ang masarap na tulog sa araw araw. Magsisikap si kuya na gumaling at umahon sa depression na ito. Balang araw ako ulit magluluto para sayo. Hintayin mo lang at babawi ako sayo. Mahal ka ni kuya.

EDIT: For context, ito po yung sinasabi ng roommate ko na papuri ko sa cooking nya a year ago here