I guess some of us na ex-MCGI and existing MCGI were somehow impressed sa pagtuturo ni Bad Eli ng Abuluyan, yung dalawang beses lang daw dapat gawin: tuwing pag samba at pasalamat. It's even more impressive yung hindi nila pag tanggap ng abuloy from non-members at nag papakain pa tuwing doktrina which somehow made me think dati na sincere sila sa pag rerelihiyon.

As we all know kapag kaanib ka na, dyan na mag sisimula ang isang malaking kontradiksyon: mga bagsakan at emergency tulungan. Noong naanib ako dyan noong September 2004 sa una kong pag dalo ng prayer meeting doon ko napansin yang mga bagsakan at emergency tulungan kesyo immediately due na raw yung mga obligation sa pang broadcast like sa DZRH, Radio Natin, UNTV, etc. Few prayer meetings later heto na yung nakikita ko yung naka destino naming mangagawa umiiyak na sa pulpito at nag guguilt tripping na para ma convince mga kapatid na mag dagdag pa ng pambagsak. Tapos naalala ko pa yung Sabay-Sabay Ipon noong bandang November 2004 kung saan hinihikayat nila bawat myembro na mag bigay ng 1k, syempre hindi ako nakapag bigay dahil high school student pa lang ako noon.

From time to time may mga ilang group servants and mangagawa ang nagiging defensive or proactive sa pag eexplain baka maraming bagsakan dahil hindi daw sasapat ang abuluyan ng pasalamat at pagsamba sa mga gastusin ng MCGI. Looking back, kung ganun pala malaki ang gastusin, why not i-lessen ang expenses kung maliit pala ang pumapasok na pera dahil sa pag sunod sa tamang paraan ng pag aabuloy? Why not mag tanggal ng one hour broadcast sa DZRH (by that time) dahil may three hour time slot na sila sa RMN noon at bawasan ang time slot sa UNTV, instead of block airing at mag alot lang ng slots during primetime lang? Kung iisipin, hindi sila strategic sa pag allot ng resources tapos kapag kinapos ehh ipapasa nila ang burden sa mga kapatid.