Punyta! I hate this feeling! After long weekend since it is New Year I filed leave for 3 days 2 RD so 5days akong pahinga. I have 5 fcking days to rest and I did it and now sobrang bigat ng katawan ko ayaw paring pumasok. Kinaladkad ko na sarili ko papasok ng trabaho pero I ending up crying at the pathwalk Minsan talaga maaawa ka sa sarili mo dahil kelangan mo pumasok even though di ka appreciated sa work mo. You did your best, you did your part pero lagi parin silang humahanap ng mas, ng more, ng walang katapusang more. Wala ka nang social life kahit sa loob ng trabaho kasi all you do is call. Always queueing mga boss. Tapos pag nagkasakit ka sasabihin sayo "we prioritize your health pero be responsible naman" andyan pa yung "hindi mandatory ang OT natin pero it is highly recommended and appreciated" "hindi mandatory ang OT pero mandatory tumulong sa cluster kaya plot na kayo OT" the heck di sya mandatory pero ikaw nalang mahihiya pag di ka nag plot kasi kukulitin ka tapos kapag meeting, coaching and TVO ayaw iapprove pero pag OT auto approved. Ang hirap ng gantong pakiramdam then sahod mo ambaba lang.

F*ck this feeling!